از امام باقر (ع) روایتی در دست است. ایشان می‌فرمایند: نقاءُ الثوب یَکبتُ العدو و غسل الثیاب یذهب الهم ؛ لباس تمیز دشمن را برزمین می‌زند؛ و شستن لباس غصه را از بین می‌برد. اگر روایت حضرت را در کنار این آیه از قرآن قرار دهیم هُنَّ لِباسٌ لَکُمْ وَ أَنْتُمْ لِباسٌ لَهُنَّ از مفهوم این دو چنین برداشت می‌شود که لباس کثیف در عالم ظاهری باعث دلگیری و خستگی روح می‌شود. وقتی شخص خود گرفتار کسالت شود؛ و از درون ایستادگی و مقاومت خود را از دست بدهد یعنی دچار ضعف شخصیّت شود، مطمئناً در مقابل دشمن مقاومت چندانی نخواهد داشت، در‌حالی‌که دشمنِ‌ترین ‌دشمنِ انسان را نفس او دانسته‌اند یعنی شخص آلوده نمی‌تواند در مقابل نفس مقاومت کند. و از چنگال آن رهایی یابد. اعداء عدوک نفسک التی بین جنبیک؛ دشمن‌ترین دشمنان نفس انسان است که در میان دو پهلویش پنهان شده است.

حال که قرآن زن و مرد را لباس یکدیگر می‌داند این دو باید از چه تطهیر باطنی برخوردار باشند تا علاوه بر اینکه در مقابل نفس خود مقاومت می‌کنند و با توطئه‌های شیطان از پا در‌نمی‌آیند، بتوانند وظیفه‌ی ستّار‌بودن و پوشش عیوب همسر خویش را برعهده داشته باشند. هم اجازه ندهند غصّه و ناراحتی بر خود آنها عارض شود؛ و هم همسرشان را از تأثیرات آن در امان بدارند.

شاید بتوان گفت بهتر است هر زوجین زمان ازدواج آداب لباس پوشیدن را به نیّت انتخاب همسر بخوانند زیرا در آداب لباس پوشیدن آمده است:

« اَللهُمَّ اجْعَلْهُ ثَوْبَ یُمْنٍ وَ تُقی وَ بَرَکَ?، اَللهُمَّ ارْزُقْنِی فیهِ حُسْنَ عِبادَتِکَ وَ َعمَلاً بِطاعَتِکِ وَ اَداءَ شُکْرِ نِعْمَتِکَ»

خدایا این لباس را میمون و مبارک قرار بده. این لباس را لباس تقوا و سعادت و برکت من قرار بده. خدایا روزی من کن تا در این لباس بندگی و اطاعت تو را کنم.

اَداءَ شُکْرِ نِعْمَتِکَ ؛ هم شکر این لباس را بجا بیاورم که چه نعمتی در اختیار من است؛ و هم شکر نعمت‌های قبل و بعد که منوط به این لباس هستند، امّا باید توجه داشت که در این وادی تشبّه مرد به زن و یا زن به مرد مذموم و ناپسند است یعنی هر یک باید سهم خود را در زندگی ایفا کنند. زن در همان قالب زنانه و ظریف خود باقی بماند؛ و مرد در قالب مردانه و پر جذبه خویش، زن در قالب جلو? جمالی خدای سبحان لباس مرد شود؛ و مرد در قالب جلوه جلالی حضرت حق زن را از ستّار‌بودنش بهره‌مند سازد.

گفتیم خدای سبحان مبنای این کانون الهی را بر مودّت و رحمت بنا کرده است. این دو رکن اساسی زندگی، زن و مرد را پوشش یکدیگر می‌کند و باعث می‌شود تا خلاء عاطفی، عبادی، علمی و مسائل فردی و اجتماعی هر یک از آن دو را پر کند.

اگر کسی گمان کند، بعضی از نواقص اعتقادی، اخلاقی و یا رفتاریش با پوشش همسرش جبران پذیر است؛ و سایر نواقص او ممکن نیست، گرفتار فکر باطل و اشتباهی شده که اثر این تفکّر غلط باعث سلب اطمینان زن و مرد نسبت به یکدیگر می‌گردد تا جایی که ممکن است برای پنهان کردن کمبودها و نواقص و خطاهای خویش هر کدام تصمیم‌گیری‌های نابجا و عملکردهای اشتباهی را در پیش گیرند، شاید کار از این فراتر رود و زن و مرد برای جبران خطاهایشان به خطاهای بالاتر و بزرگتری دست بزنند که زندگی‌شان را در آتش خودخواهی به نابودی و تباهی بکشاند که گاهی به‌غیر از مقداری خاکستر چیزی از آن کانون عشق و علاقه بر‌جای نخواهد ماند.